Het is 1 juni. Online wapperen de vlaggen in alle kleuren van de regenboog. Een explosie van kleur en liefdevolle wensen.

De wereld voelt steeds vaker zwaar en verdrietig. Grote conflicten, een klein gebroken meisje in Vlaardingen. Het is veel van alles en ik begrijp er zo weinig van. Er zijn geen woorden die verklaren. Geen uitleg die troost. Is dit wel het goede moment om trots te vieren? Of schuilt er nog iets anders achter de regenboog?

Doe toch gewoon normaal

Nederland staat wereldwijd bekend als een van de voorlopers wat betreft LHBTIQ+ rechten. Dus al dat drukke gedoe met die vlaggen en gekleurde zebrapaden is toch helemaal niet meer nodig? En wanneer is het dan hetero maand? Als je zo nodig geaccepteerd wil worden, waarom doe je dan niet gewoon normaal?

(Die twee laatste woorden vind ik in deze context altijd wel grappig. Want wie bepaalt dan wat normaal en gewoon is? Ik kan daar een heel verhaal aan wijden, maar laten we even bij de kern van dit verhaal blijven.)

onzedig gedrag

Ja, Pride is een feestje. Veel muziek, glitter, liefde en regenbogen. Maar het is allereerst een protest, ontstaan op 28 juni 1969 in New York, toen de politie een inval deed bij homobar Stonewall Inn. Deze inval werd gedaan omdat de bar geen alcoholvergunning had. Als je de wet overtreedt, kan je dat natuurlijk verwachten. Eigen schuld toch? Maar waarom was er geen alcoholvergunning? Omdat het op dat moment in de Staat New York, verboden was om alcohol te schenken aan LHBTIQ+ personen. Zij werden per definitie gemeden in bars vanwege hun “onzedige gedrag”. (W)auw.

Op dit moment is homoseksualiteit strafbaar in meer dan 70 landen. In sommige landen staat op homoseksualiteit zelfs de doodstraf. Hier in ons inclusieve landje is dat gelukkig niet aan de orde, maar betekent dat dan dat er geen reden is voor protest?

steen door het raam

April 2023. COC Haaglanden doet een oproep om te vlaggen. Ik (biseksueel) hang mijn regenboogvlag uit het raam van mijn slaapkamer op de eerste verdieping. Een paar uur later vliegt er een steen door het raam van de woonkamer beneden.

En zo zijn er nog ontzettend veel meer verhalen en voorbeelden om te vertellen. Over verliefde mensen die elkaar in het openbaar niet durven te zoenen, elkaars hand vast te houden, gearmd te lopen. Over mensen die met lood in de (glitter) schoenen “uit de kast” komen bij familie, vrienden en collega’s. Bang voor afwijzing, vooroordelen en andere gevolgen. En natuurlijk over al die ex Jehovah’s Getuigen die ik gesproken heb. Uitgesloten door hun familie, op straat gezet, genegeerd en dood verklaard vanwege hun (anders) geaardheid.

een kleurrijk en liefdevol protest

Dus ja.. Pride is een feest. Maar het is bovenal een protest en een vraag. Een liefdevolle en kleurrijke vraag om geaccepteerd te worden, om veilig lief te kunnen hebben en dit uitbundig te kunnen laten zien. Een beetje zoals de Hallmark Valentijn hartjesregen in februari zeg maar. LHBTIQ+ personen doen deze dag gezellig mee (of niet) en iedereen is welkom om “ons” feestje mee te vieren (of niet). De vrijheid die wij wensen om dit feestje te vieren, neemt niets af van jouw vrijheid om dit niet te doen. Als je geen zin hebt in dit feestje, sla het dan gerust over. Maar kijk niet weg bij geweld en haat. Zorg dat de LHTIQ+ personen in jouw omgeving veilig zijn. Zo staan we dan toch samen, in een kleurrijk en liefdevol protest.

Liefs Tess

PS Ik hang, op verzoek van mijn kinderen, geen vlag meer uit. Zij hebben, na de steen door de ruit en een akkefietje met Handhaving, geen zin meer in gedoe. Ik respecteer hun wens, maar laat online de vlag uitbundig wapperen deze maand.