Nog twee nachtjes slapen, dan ben ik jarig. Ik word 47. In de week voor mijn verjaardag voel ik me altijd een beetje raar. Dit jaar lijkt het zelfs allemaal een beetje “raarder” te voelen. Ik vind mijn verjaardag niet zo belangrijk, maar mijn leven op dit moment is zeker wel het vieren waard. Dus wat zit er nou zo dwars?
Het mag best even iets minder
Ik heb een drukke week. Of eigenlijk: drukke weken. Het jaar is nog geen drie weken oud, maar ik zit alweer in een soort hysterische sneltrein. Veel jobcoaching, veel ex-JG coaching, een mooi project dat nu zo’n beetje op zijn einde loopt (of eigenlijk: heel binnenkort gaat beginnen…SPANNEND!) en een gezellig druk gezin. Ouderavond hier, doktersafspraak daar. Je kent het wel.
Ineens was daar dus dat rare, onbestemde gevoel weer. Het voelt als onrust of ongemak. Het valt niet mee er woorden aan te geven. Ik voel wel dat ik hierin even lief voor mezelf mag zijn. Het is tenslotte bijna mijn verjaardag. Als cadeau aan mijzelf, mag het deze week allemaal echt wel even minder. Ik trek mij dus net even wat vaker terug op mijn gezellige zolder.
nooit jarig
Ik heb, zoals inmiddels veel mensen wel weten, als kind mijn verjaardag nooit gevierd. Ik ga het even niet hebben over de Schriftuurlijke onderbouwing van dit feit, daarvoor verwijs ik je naar de website van de organisatie. Kleine spoiler: hier is helemaal geen onderbouwing voor te vinden in de bijbel.
Ik ben inmiddels geen kind meer en ik ben ook geen onderdeel meer van die ongezellige club. Er staat mij dus niets in de weg om verjaardagen te vieren. De verjaardagen van mijn kinderen vier ik al sinds 2010 vol overgave. Ik versier het huis en koop cadeaus. Toen de kinderen klein waren maakte ik met twee vriendinnen de mooiste traktaties voor op school. Er waren kinderfeestjes in een trampolinepark, in de dierentuin en bij een bowlingbaan. Heerlijk om hun leven met ze te vieren.
Het is vooral missen
Missen is misschien het woord dat nu het meeste past. Het missen van herinneringen aan leuke verjaardagen in mijn jeugd is er, maar daar zit volgens mij niet echt het ongemak. Dat is meer een gegeven. Ik heb dat als kind gemist. Punt.
Schuld is misschien ook een woord. Ergens voel ik toch misschien nog een beetje schuld als ik toch mijn verjaardag vier. Een soort restschuld? Want het mag niet over mij gaan, ik mag niet het middelpunt van de belangstelling zijn.
Bovenal denk ik dat ik ouders mis. Ouders die de dagen aftellen. Dagen waarin ze plannen bedenken om me te verrassen, een cadeautje kopen en misschien zelfs stiekem mijn huis even versieren. Ouders die mijn leven met mij willen vieren. Gewoon omdat ze blij zijn dat ik er ben, dat ik hun dochter ben. En dat ze daar dan misschien ook wel heel erg trots op zouden zijn.
Word ik gemist?
Bij het besef dat het misschien wel gewoon om missen gaat, ontstaat ook de vraag: word ik gemist?
Als mijn moeder in haar agenda kijkt (of de dagtekst leest zoals ze dat elke dag doet), voelt zij dan iets bij 19 januari? Denkt zij, net zoals ik dat doe bij mijn kinderen, terug aan de dag dat ik geboren werd? Wat voor weer het was? Hoe laat het was? Hoe opa’s en oma’s reageerden? Hoe mijn oudere zus reageerde?
Hoe is dat voor mijn vader? Hij heeft mij meer dan eens laten weten dat hij mij mist. Zijn missen betekent echter niet dat hij contact wil. Dat kan en mag alleen als ik terug zou keren naar de organisatie. Over mijn lijk zal ik dan maar zeggen (en daarmee is het thema verjaardagen dan gelijk opgelost).
Denken mijn zussen vrijdag even aan die rare middelste? Die dwarsligger die er eigenlijk nooit echt bij hoorde met haar grote mond en eigenwijze gedrag? (Ik heb gewoon ADHD, wisten zij veel…)
een beetje vieren dan maar?
Al met al vind ik dat jarig zijn dus maar een gedoetje. Het hoeft misschien ook niet zo groots allemaal. Maar er is genoeg te vieren en genoeg om dankbaar voor te zijn.
Ik word 47. Mijn jongste kinderen, mijn heerlijke tweeling, worden dit jaar 18. Daarmee zijn al mijn kinderen “volwassen”. Ik ben ontzettend trots op hoe goed ze allemaal gelukt zijn. Inmiddels zijn er ook drie lieve schoonkinderen. Villa Kakelbont is een fijne plek om met elkaar te zijn. Werk gaat fantastisch en mijn gezondheid geef ik een voldoende.
Oké… nu alles zo op een rijtje staat, denk ik dat ik toch gewoon lekker een taart ga halen vrijdag. In de middag ga ik met mijn oudste even koffie drinken in de stad. In de avond ga ik met een lieve vriend uit eten in mijn favoriete veganistische restaurant. Ik denk dat het best goed komt.
Hiep hiep hoera… Tess is 47 jaar! En dat mag gevierd worden!
Liefs en tot de volgende!
Hoi Ilona alvast gefeliciteerd,iedereen viert zijn/haar verjaardag op zijn eigen manier,als je je eigen maar goed voelt, met de juiste mensen om je heen, komt het allemaal goed,een fijne dag ,geniet ervan,,,,,ps ik wordt 65 over een week, ik ben blij dat ik dit gehaald heb, en wordt dan ook dankbaar gevierd🥰🥰🥰❤️
Lief! Dank je wel Ria. En jij alvast gefeliciteerd met je 65ste verjaardag, dat is zeker ook een feest waard!
hallo Ilona, wat doe je het goed. vier vooral het leven, dat je er bent en dat je waardevol bent voor veel mensen. het mag op jouw verjaardag zeker over jou gaan. je bent het waard🍀 gefeliciteerd 🍀maar er een onvergetelijke dag van❤️
Dank je wel Joke!
Hallo Ilona
Alvast van harte gefeliciteerd met je verjaardag 🥳
Fijn om jouw blog te lezen.
Je verwoord het gevoel erg goed!
Je bent waardevol en gewenst!!
Onze wens om gezien te worden bij de familie komt helaas ook in mijn geval niet uit.
T is helaas iets waar we mee moeten leren leven.
Dankjewel dat je een ander op deze manier steun geeft.
groetjes van Klaudia
Dank je wel voor je lieve reactie!