Elke keer als ik de datum opschrijf, voel ik… iets. Ik kan er nog niet echt woorden aan geven.

Terug in de tijd. Mijn zussen en ik leggen steeds een beetje zakgeld apart. Het is bijna de trouwdag van papa en mama. Dat is nogal een big deal in ons gezin. Het is namelijk de enige feestdag die wij vieren. Van ons verzamelde zakgeld kopen we traditiegetrouw een ‘koppeltje’.

Ik weet niet meer precies wanneer die traditie ontstaan is. Twee keramieken beeldjes, een mannetje en een vrouwtje. Meestal in een soort liefdevolle pose. Een poes die met grote ogen opkijkt naar haar kater, dat soort zoetigheid. Elk jaar zoeken wij een nieuw setje verliefde figuren. Er is taart en er zijn bloemen. Ik denk dat ik mij ook visite kan herinneren.

Traktatie

Voor veel gezinnen zoals die van ons, is dit ook de dag dat kinderen in de klas mogen trakteren. Dit ter compensatie van de verboden verjaardagen. Volgens mij deden wij dat niet zo. Wij trakteerden onze klas op een willekeurige dag. Dat was overigens, hoe goed bedoeld ook, helemaal niet zo leuk als het klinkt. Trakteren en de klassen rondgaan, betekent eigenlijk bij elke blije felicitatie zeggen dat je helemaal niet jarig bent. Dat is gewoon heel stressvol voor een kind. De druk om elke keer uit te leggen dat je als Jehovah’s Getuige je verjaardag niet mag vieren (wel met trots in je stem, want dan kan je, tussen het trakteren door, misschien nog een zieltje versieren voor de organisatie) is echt heel groot.

Liefde

Maar goed, ik dwaal af. Terug naar de dag van gisteren. De hele dag was er dus steeds even het prikje van de datum. Ik denk niet dat ik verdrietig was. Ik benoemde het heel feitelijk op Twitter: vandaag is de trouwdag van mijn ouders. Ik keek naar de woorden en probeerde te voelen wat ze betekenden. Een paar lieve mensen wensten me sterkte. Dat voelde warm en welkom, maar ook wat teveel. Mijn Twitter zus schreef: wat fijn dat ze elkaar nog hebben. En dat voelde fijn. Want ik ben heel blij dat ze elkaar nog hebben. Mijn ouders hadden alles behalve een modelhuwelijk. Maar naarmate wij ouder werden, leken ze elkaar op een andere manier te vinden. Ik ging hun liefde voor elkaar zelfs bewonderen en stiekem een beetje benijden.

Vergeving

Al dat nadenken en voelen is best een beetje vermoeiend. Aan het einde van de dag ontstond er een soort zeurderige hoofdpijn. Mijn brein was duidelijk helemaal klaar met mij. Even twijfelde ik of ik mijn yoga les zou afzeggen. Eenmaal onderweg werd de hoofdpijn steeds zwaarder. Onze lieve yoga juf kondigde vrolijk aan dat wij een actieve les tegemoet konden zien. Joepie. Maar in de flow van de bewegingen, kwam de ontspanning. De eindmeditatie had als thema vergeving (innerlijk kind). Hoewel ik een deel van die meditatie niet bewust meegekregen heb, bewoog er toch van alles in mij.

Knuffels

Na de les dronk ik nog een kopje thee met een aantal lieve yogi’s. Ineens hadden we het over de keuze van mijn nieuwe naam en de reden waarom ik daar zo blij mee ben. Ineens ging het over vroeger. Over mijn kindertijd, mijn huwelijk en de keuzes die ik daarna gemaakt heb. Het ging over missen en overwinnen. Over verdriet en over trots. En ik voelde heel sterk: ik ben oké. Ik ben echt heel erg oké. Ik voelde de troost van de lieve mensen om mij heen en kon de lieve knuffels vol overgave ontvangen. In stilte gaf ik ze door aan kleine Ilona.

Geluk

Op de fiets naar huis dacht ik: getver, wat is het koud. Om mij vervolgens ineens te realiseren dat mijn hoofdpijn volledig verdwenen was. Met een glimlach op mijn gezicht kwam ik thuis. Mijn thuis, mijn leven. Ik ben meer dan oké. Ik ben gelukkig.

Wat fijn dat je dit las. Liefs!

Tess

Reacties op dit blog zijn altijd welkom en worden gewaardeerd. Je kan mij ook bereiken via Twitter of Instagram. Wil je met mij werken? Laat even een bericht achter via het contactformulier op ilonaschomper.nl of ex-jg.nl. Ik spreek je graag.